Donny & Gerard... Voorbijgangers...

Laten we maar gewoon bij het begin beginnen... we zijn beiden in 1955 geboren, hebben beiden voor dezelfde opleiding gekozen (waar we 'vrienden voor het leven' werden) en hebben beiden tot ons 42ste in het onderwijs in Rotterdam gewerkt. 

Ondanks de drukte, de problemen en soms ook de daarbij behorende stress, hebben we het eigenlijk altijd wel goed naar ons zin gehad. Maar... laten we eerlijk zijn... we genoten toch nog het meest van de lange vakanties. Dan konden we namelijk op pad. Reizen was onze passie... en dan vooral naar bestemmingen in het Verre Oosten.

Ons hart ligt nog steeds voor een deel in Indonesië (Sulawesi, Sumatra, Nias, Java, Bali, Lombok... "been everywhere, seen everything"), een prachtig land met een rijke cultuur en heel veel vriendelijke mensen. Vreemd genoeg hebben we in datzelfde Indonesië, wat toch echt het grootste moslimland ter wereld is, voor het eerst kennisgemaakt met het boeddhisme (het zaadje heeft daar dus voor de eerste keer water gekregen).

Latere reizen brachten ons in Noord-India (Punjab, Jammu & Kasjmir, Himachal Pradesh en Uttar Pradesh). Vooral Ladakh en Zanskar, in de Indiase Himalaya, streken die behoren tot het Tibetaans boeddhistische cultuurgebied, hebben bij ons een onvergetelijke indruk achtergelaten. De boeddhistische kloosters, de talloze stupa's, de middeleeuws aandoende huizen en dorpjes, de wapperende gebedsvlaggetjes, de mensen... maar vooral ook het bizarre maanlandschap, de (veel te) smalle omhoog kronkelende weggetjes, de hoge bergpassen, de adembenemende vergezichten op nog hogere bergen (met besneeuwde toppen) en de diepe rivierdalen. We waanden ons op het 'Dak van de Wereld' ('s nachts leek het soms wel of je de sterren kon aanraken). In deze ambiance maakten we kennis met het tantrisme of het vajrayana boeddhisme. Het mystieke sfeertje in de kloosters, de verwevenheid van het boeddhisme met het leven van alledag en de sterke verbondenheid van de bergbewoners met de hun omringende natuur sprak ons op dat moment erg aan... hoewel we toen al wel wat moeite hadden met sommige (overigens veelal pre-boeddhistische) rituelen en gebruiken... en het geloof in bovennatuurlijke machten en krachten... maar dit terzijde.

Leuk werk... in het weekend duiken en/of kanoën... in de vakanties verre reizen maken... en dan toch op zoek naar een andere manier om ons leven in te vullen. Tja...

In 1997 besloten we om ons drukke bestaan te verruilen voor een leven in stilte, aandacht en vrijwillige eenvoud… in de heuvelachtige en bosrijke Xaintrie, een mooie, dunbevolkte streek in het uiterste zuidoosten van het departement Corrèze in Zuidwest-Frankrijk. Daar kochten we een klein boerderijtje met een behoorlijk stuk grond waar fruit- en notenbomen groeiden en waar genoeg ruimte was voor een enorme, biologische moestuin, het houden van kippen, eenden, ganzen en geiten. Onze droom werd werkelijkheid.

Ondanks het harde werken (want dat was het), hielden we soms toch nog wel wat tijd over om lange wandelingen te maken… en te mediteren.
Het leven als 'self-supporting' keuterboertjes (we maakten zelfs onze eigen geitenkaasjes) beviel ons goed. We genoten van het werk, maar ook van de rustmomenten en de wandelingen in de overweldigende natuur.

Zeven jaar in Eden. Achteraf misschien wel de gelukkigste periode van ons leven. Maar... niets is blijvend. Door allerlei onvoorziene ontwikkelingen hield onze idylle op te bestaan... zoals alles eens ophoudt te bestaan.

 

Eind 2004 zijn we verhuisd naar een klein plaatsje op het Presqu'île de Crozon in de Finistère.

Behalve klussen, het maken van lange strandwandelingen met de honden en het fotograferen en in kaart brengen van de talloze menhirs en dolmens, hadden we nu ook wat meer tijd om te lezen... over megalieten, zeker, maar ook over het boeddhisme en het Himalayagebied. Door de jaren heen was onze belangstelling voor de Tibetaans boeddhistische cultuur en onze betrokkenheid bij de bewoners van het Himalayagebied eigenlijk alleen maar verder toegenomen. Vanuit die betrokkenheid is Association Lung-ta ontstaan.

Een volgende stap was het inrichten van een bescheiden atelier/winkeltje waar we allerlei zelfgemaakte artikelen (waaronder ook viltwerk) verkochten en informatie gaven over het boeddhisme, de situatie in Tibet en het (over)leven in het Himalayagebied. Elke gift en al het geld dat we verdienden kwam ten goede aan humanitaire projecten (via de Franse humanitaire organisatie La maison des Himalayas). Verder sponsorden we (via diezelfde organisatie), met behulp van vrienden, een twaalftal kinderen in het westelijke Himalayagebied (dit zijn we, op de kop af, vijftien jaar lang blijven doen... tot eind 2021). 

Leven in stilte, aandacht en vrijwillige eenvoud bleek, in een (vooral in de zomer) vrij druk Bretons kustplaatsje, helaas moeilijker te realiseren dan in de Xaintrie, diep verscholen in het binnenland.

Het zoeken naar een rustigere plek om te wonen bracht ons uiteindelijk weer terug in de Corrèze... en in de Xaintrie. Daar vonden we een chaletje in het bos, niet eens zo ver van ons eerste huis in Frankrijk. Toeval?
 
Eind 2007 zijn we weer terugverhuisd naar 'La France Profonde'. 
De eerste jaren hebben we veel tijd en energie gestoken in het promoten van ons viltwerk, onze viltworkshops... en, wat later, ook in het promoten van de door ons georganiseerde aandachtgerichte workshops en wandelweken... met wisselend succes.

Veel tijd om (samen) te wandelen was er ook... onder meer op de uitgestrekte kalkstenen (hoog)vlaktes van de Grands Causses... een stil en leeg gebied met een bijzondere flora en fauna (o.a. gieren en przewalskipaardjes) en een zeer hoog stenengehalte (waaronder megalieten). Vooral het wandelen op de Causse Méjean ('Frans Mongolië'), dat voor een groot deel in het Parc National des Cévennes ligt, gaf ons altijd een gevoel van lichtheid... van vrijheid. 
Veel tijd ook om te mediteren... en te filosoferen... over het/ons leven... ons pad... ons doel.
 

Omdat we ons sinds eind vorige eeuw al serieus bezighielden met gezonde en evenwichtige (vegetarische) voeding, met zen en met mindfulness meditatie, en omdat we op zoek waren naar wat meer verdieping, zijn ze eind 2012 drie opleidingen gaan volgen... Voedingstherapie, Orthomoleculaire Suppletie en Mindfulness Based Cognitive Therapy. Begin 2014 hadden we onze diploma's 'op zak' en hadden we ons, als we dat tenminste gewild hadden, als Voedings- en suppletietherapeut (Donny) en als Mindfulness trainer/therapeut (Gerard), kunnen scharen onder de gestaag groeiende groep 'hulpverleners'. Het is (tot nu toe) gebleven bij het geven van enkele (gratis) 'consulten'... wat, wat ons betreft, prima is.
 
De jaren tussen 2013 en 2020 stonden, jammer genoeg, vooral in het teken van allerlei lichamelijke ongemakken (Lyme, polsbreuk e.d.), waardoor onder andere onze voorgenomen reis naar India (in 2015 zouden we tien weken gaan rondtrekken in het westelijke Himalayagebied) op losse schroeven kwam te staan en uiteindelijk zelfs geannuleerd moest worden. De teleurstelling was uiteraard erg groot.

Veerkrachtig als we zijn, zijn we echter, ondanks alle tegenslagen, toch nog regelmatig op pad geweest. Dichter bij huis (met name in de departementen Lot, Cantal en Lozère), maar ook verder weg (begin 2016 hebben we zes weken op Curaçao doorgebracht en in 2017 zijn we, ook weer zo'n zes weken, op pad geweest in Scandinavië... richting Lapland, Poolcirkel en, uiteindelijk, de verre Noordkaap).
Door allerlei omstandigheden was 2018, (ook) wat reizen betreft, weer een dieptepuntje. We zijn dat jaar niet veel verder gekomen dan de Cévennes en de Grands Causses (in het dunst bevolkte departement van Frankrijk... Lozère). 
In 2019 konden we het gelukkig weer een beetje goedmaken door, zowel in het voor- als in het najaar, een maand rond te reizen (en te wandelen) in natuur- en nationale parken op het Iberisch Schiereiland. Vooral het noorden van Portugal (Tras-os-Montes) sprak ons erg aan.
 

Wandelen en reizen (maar ook leven) als 'voorbijgangers', het liefst in stille, verlaten en (relatief) onbedorven gebieden, voorbij de zogenaamde 'Wolvengrens' (tja... we hebben dus ook iets met wolven) en in 'De Grote Leegte', is voor ons altijd wel een 'dingetje' geweest. Tot 2020... het jaar dat de coronapandemie uitbrak en we lange tijd letterlijk vastzaten. Eerst op 'onze heuvel' en later, nadat we ons chalet hadden verkocht (het besluit om te verkopen was overigens al ruim voor de pandemie genomen), in een ietwat sombere boerenwoning op een andere heuvel (somber en ongezellig, maar dat kwam waarschijnlijk ook omdat onze persoonlijk bezittingen inmiddels ergens in een schuur waren opgeslagen).
Gelukkig konden we er, hartje winter, toch nog even twee weken tussenuit om afscheid te nemen van ons favoriete wandelgebied... Cévennes & Grands Causses. We hebben daar een aantal mooie, lange wandelingen (soms zelfs in een dik pak sneeuw) kunnen maken. Onze laatste winter voor ons vertrek naar een tropisch eiland.

Een tropisch eiland? Ehhh... ja dus... in 2021 hebben we (wederom) een 'Grote Ommezwaai' gemaakt en zijn we, na bijna 25 jaar in Frankrijk te hebben gewoond, geëmigreerd naar het Caraïbische eilandje Curaçao, aan de andere kant van de Atlantische Oceaan... ver van alles wat ons tot dan toe bezighield. 
Ons doel was om het roer helemaal om te gooien en heel veel tijd en energie te gaan steken in vrijwilligerswerk (we zouden wel zien wat er op ons pad zou komen)... maar het is helaas niet helemaal gelopen zoals we gehoopt hadden. "It is what it is... nothing ventured, nothing gained."

Na een lange en vrij moeizame 'zoektocht', via Green Phenix, Sea Turtle Conservation Curaçao, Carmabi en Uniek Curaçao, zijn we uiteindelijk letterlijk onder(water)gedoken, waar we een wereld 'ontdekten' waar we ons erg prettig in voelden... de mooie, wonderbaarlijke onderwaterwereld... 'Blue Curaçao'... 'De Grote Stilte'. 

Door die stilte, de kalme, gelijkmatige ademhaling en bewegingen en het aandachtig observeren (en fotograferen) van het onderwaterleven bleek duiken ook nog eens een prima mindfulness oefening te zijn. 

Om toch ook nog een beetje 'zinvol' bezig te kunnen zijn, hebben we ons vervolgens 'gestort' op sponzen en koralen... en het behoud ervan. Zo hebben we ons al vrij snel als vrijwilliger aangesloten bij het Coral Reef Restoration Team Curaçao (CRRTC).

Ons werk bestond onder meer uit het controleren en algenvrij houden van koralen in de zgn. 'coral nurseries' (koraaltuinen of -kwekerijen), het verrichten van herstelwerkzaamheden (na een storm of een verkeerde manoeuvre van, bijvoorbeeld, een sleepboot) en het uitplanten van grote, gezonde stukken koraal.

Prettige bijkomstigheid (voor ons) was dat ook het werken in de 'coral nurseries' weer een geweldige (lange) mindfulness oefening bleek te zijn ('zinvol'... en 'zenvol' dus).
In de zomer van 2023 hebben we (samen met de meeste andere vrijwilligers) ons PADI-brevet Coral Restoration Diver behaald. Dit omdat het aantal 'coral nurseries' van het CRRTC en de BRANCH Coral Foundation (een stichting die, vanwege onze ervaring en onze beschikbaarheid, ook regelmatig een beroep op ons deed) toenam en het wenselijk was om (nog) serieuzer en professioneler te werk te gaan.

Omdat we nu eenmaal geen zeven volle dagen per week onder water bezig konden zijn, hielden we echter veel tijd over... tijd die we nergens mee konden vullen... althans niet met bezigheden die wij leuk en/of zinvol vonden (eens in de twee, drie weken snorkelles geven aan lokale kinderen bij Kids for Corals, of boodschappentassen vullen bij de Voedselbank, op zich leuk en erg nuttig, zette natuurlijk geen zoden aan de dijk). 
Enfin... al met al hebben we bepaald niet stilgezeten op Curaçao... en we hebben heel veel kennis en, niet onbelangrijk, ervaringen kunnen opdoen... vooral m.b.t. koraal, zeeschildpadden en het gigantische probleem van de 'plastic soep' in onze zeeën en oceanen. 

Desalniettemin ontbrak er toch iets (iets wat niet zo één, twee, drie in een paar regeltjes valt uit te leggen). Daarom hebben we, na veel wikken en wegen, de knoop doorgehakt en besloten om een punt te zetten achter dit 'avontuur' en terug te keren naar Europa... Frankrijk... de Corrèze... en de Xaintrie. Nogmaals... "It is what it is... nothing ventured, nothing gained."

Sinds eind 2023 wonen we in Le Ventoux, in een eenvoudige boerenwoning, op een grote open plek, omgeven door gemengd bos (zeven hectare 'speelterrein'). Buren hebben we niet... en de stilte wordt voornamelijk doorbroken door natuurlijke geluiden, zoals het gezoem van insecten en het getjilp en gekrijs van allerlei soorten (roof)vogels. Kortom... de ideale omgeving om het pad, dat we ooit zijn ingeslagen, terug te vinden en ons weer wat meer te kunnen gaan richten op en verdiepen in datgene wat ons bezighield voor de coronapandemie en voordat we naar de Caraïben vertrokken... zen(boeddhisme) en mindfulness (aandachtgerichtheid) en alles wat je daar maar aan zou kunnen koppelen.
Ons streven is (nog steeds) om de inzichten uit meditatie en de dharma (de boeddhistische leer of filosofie) toe te passen op alles waar we in ons leven, en in de wereld, mee te maken hebben en nog zullen krijgen (wat uiteraard niet altijd even eenvoudig of vanzelfsprekend is).

Begin 2024 hebben we ons aangesloten bij de LPO (Ligue pour la Protection des Oiseaux), een Franse natuurbeschermingsorganisatie (opgericht in 1912) die zich inzet voor de bescherming van vogels en andere in het wild levende dieren, het behoud van biodiversiteit en het behoud en beheer van natuurgebieden.

Het terrein rond Le Ventoux staat sinds februari 2024 officieel ingeschreven als een 'refuge'... een veilig toevluchtsoord voor alle 'wilde' dieren, klein en groot, die in (vleermuizen) en rond ons huis leven... en dat zijn er nogal wat (er mag uiteraard niet meer gejaagd worden).

"So far, so good!" Ware het niet dat het plan om meer te gaan wandelen en reizen letterlijk en figuurlijk in het water is gevallen. Letterlijk… doordat er in 2024 in onze favoriete wandelgebieden (dicht bij huis, maar ook in de Cévennes, op de Grands Causses en in Spanje en Portugal) bizar veel regen is gevallen. Figuurlijk… doordat kamperen in Europa er in een paar jaar tijd niet leuker op is geworden. Zelfs buiten het hoogseizoen (wanneer wij bij voorkeur op pad gaan) zien (ook veel bescheiden) campings er inmiddels uit als parkeerplaatsen… vol met, soms buitenproportionele, camping-cars. Bovendien kom je op de (voorheen) meest verstilde plekken mensen tegen. Een tegenvaller.

Een regelrechte meevaller, ‘een schot in de roos’, was onze reis naar Indonesië (‘een oude liefde’… en nog steeds een prachtig land met een rijke cultuur en heel veel vriendelijke mensen), in het najaar van 2024. Een maand Java en (noordwest) Bali bleek achteraf te kort. Wel veel gezien (ook onder water)… en veel bijzondere (soms zelfs ontroerende) ontmoetingen gehad… vooral op Bali, waar we twaalf dagen doorbrachten in en rond Pemuteran, een redelijk onaangetast dorp waar je het pure, authentieke Balinese leven nog kunt proeven (voor zolang het duurt). Daar hebben we ook gesnorkeld en gedoken… en gekeken (maar ook geluisterd) hoe men bij het Biorock Coral Reef Restoration Project te werk gaat.

In Kalibukbuk (Lovina Beach), meer naar het oosten, hebben we ook nog kennis gemaakt met een sociaal project… Global Village Foundation Bali 👉👀. Geweldig!

Nationaal Park (en 'roofvogelparadijs') Monfragüe - Extremadura (Spanje)...

🙏