Het (ver)kopen van een huis in Frankrijk blijft een
(onnodig) ‘stroperig’ proces. Maar... zondag, 1 november, hebben we Sylvie en
Benoît, de kopers van ons chalet, dan toch eindelijk de sleutels kunnen
overhandigen. Een dag daarvoor zaten we bij ‘onze’ notaris in Beaulieu om het
definitieve koopcontract te ondertekenen... Sylvie en Benoît waren toen nog in
Parijs (waar zij wonen) en hebben daar bij ‘hun’ notaris (en vriend) getekend
(de communicatie verliep via een enorm beeldscherm... erg modern). Eind goed,
al goed dus... de ‘buit is binnen’ en staat inmiddels op onze rekening!
Eén en ander heeft wel wat voeten in de aarde gehad. Ergerlijk
en heel vervelend. Enfin... dankzij Sylvie en (vooral) Benoît, die jurist is
(wat een prettige bijkomstigheid bleek te zijn), is het hele proces
uiteindelijk toch nog in een soort stroomversnelling terecht gekomen. Beiden
wilden voor de tweede ‘lockdown’ de stad uit. En dat is gelukt. We begrepen van
de makelaar en de notaris in Beaulieu dat Benoît de nodige druk op de ketel had
gezet en dat hij daarmee niet bepaald ‘vrienden voor het leven’ heeft gemaakt. Het zal
hem waarschijnlijk worst wezen (en ons eigenlijk ook)!
Zaterdag, 31 oktober, zijn we overigens al uit onze
‘comfort-zone’ gestapt (zo voelden we dat althans) en verkast naar een gîte van
vrienden, vlakbij Argentat, aan de andere kant van de Dordogne. Al onze boeken,
etnografica en andere ‘spulledingetjes’ zijn goed ingepakt en opgeslagen in een
schuur van andere vrienden... vlakbij
ons oude huis. Dit veroorzaakt bij ons wel een wat leeg en ontheemd
gevoel!
We zijn natuurlijk blij dat we nu weer een stapje verder
in de richting van ons doel zijn gekomen. Maar... het moet gezegd... er zit,
door de Corona-pandemie, uiteraard wel een flinke haar in de soep. Sinds zo’n
drie weken is er hier, in Frankrijk, weer sprake van een ‘lockdown’ die, in
grote lijnen, te vergelijken is met de vorige. Deze gaat in ieder geval tot 1
december duren. Als er niets verandert, wordt de periode echter verlengd en
loopt zelfs Kerst gevaar. Nou zitten wij niet zo met Kerst... alleen...
reizen/vliegen (in Frankrijk... naar Nederland... naar Curaçao...) is/wordt
waarschijnlijk wel ‘een dingetje’. Op dit moment mogen we ons zo’n beetje
alleen verplaatsen om boodschappen te doen of naar huisarts, ziekenhuis en/of
apotheek te gaan... in de eigen regio en met een verklaring op zak. En
mondkapje op... ook buiten. Wandelen mag... d.w.z. niet meer dan een uur...
en/of niet meer dan een kilometer van het huis (hier houden we ons uiteraard
absoluut niet aan)!
We vrezen met grote vrezen, want het aantal nieuwe, dagelijkse besmettingen lijkt hier vooralsnog niet echt minder te worden (ook in Brive en Aurillac liggen nu aardig wat mensen op de IC... en dat was in het voorjaar niet zo). Moeilijke tijden... moeilijk voor ons om een planning te maken ook. Of we in december of januari naar Curaçao kunnen afreizen, om een huis te zoeken en om eventueel alvast een autootje te kopen, valt dan ook te bezien. Afwachten maar (enig idee hoeveel tijd een mens in zijn/haar leven verspilt met wachten... en slapen... en hoeveel tijd er dan uiteindelijk overblijft om echt leuke dingen te doen?)!
Verderop in deze nieuwsbrief: Association Lung-ta (fotootjes van een aantal van onze kinderen in
Ladakh), Amnesty International (over
discriminatie) en Tot slot, zoals gewoonlijk, nog wat meer stof tot nadenken (over de tentoonstelling Heden van
het slavernijverleden in het Tropenmuseum
in Amsterdam). Nee... geen woord over de, wat ons betreft, surrealistische Trumpiaanse toestanden tijdens de
presidents-verkiezingen in de 'Vervelende Staten van Amerika'. Daar is alles al
wel zo’n beetje over gezegd en geschreven!
Association Lung-ta...
In deze nieuwsbrief nog wat fotootjes van een aantal van
‘onze’ kinderen in Ladakh. De laatste. We hebben nu al een tijdje niets meer
van/over hen vernomen... niet van henzelf... en ook niet van Nelly (Maison des Himalayas). Eén en ander
heeft uiteraard ook (of vooral) te maken met de Corona-pandemie... die aan
India zeker niet ongemerkt voorbij is gegaan!
Omdat we (als alles tenminste volgens plan verloopt) in de loop van volgend jaar naar Curaçao gaan emigreren, zullen we onze activiteiten in Frankrijk vanaf nu langzaamaan gaan ‘afbouwen’. Dit betekent uiteindelijk ook het einde van (onze in Frankrijk geregistreerde) Association Lung-ta... en de sponsoring van kinderen in het westelijke Himalayagebied. Maar zover is het nog niet. Wordt vervolgd!
Het boek Ladakh en het westelijke Himalayagebied wordt dus definitief dichtgeslagen en in de kast gezet. En dat is... goed. Gevoelsmatig werd de afstand tussen ons en Noord-India de laatste jaren namelijk alleen maar groter (om uiteenlopende redenen)... en met ons (voorgenomen) vertrek naar Curaçao wordt die afstand ook nog eens letterlijk onoverbrugbaar. Enfin... het zal geen verrassing zijn dat het volgende boek gaat over de Caraïben. Het ligt in de bedoeling dat we ons in de toekomst gaan richten op projecten en vrijwilligers-werk op Curaçao. Wordt ook vervolgd!
Amnesty International...
Niemand is natuurlijk hetzelfde... maar iedereen wordt in principe wel vrij
en met gelijke rechten geboren. We hebben in ieder geval allemaal het recht om
gelijk behandeld te worden... ongeacht ras, etnische achtergrond, godsdienst, opvattingen,
seksuele geaardheid, leeftijd, gezondheid of wat dan ook. Toch worden veel
mensen gediscrimineerd (ook in Nederland)... en overal ter wereld worden mensen
tot misdadiger bestempeld... alleen omdat ze een andere huidskleur, etnische
achtergrond of geloofsovertuiging hebben... of omdat ze vrouw, lesbienne of homo(seksueel)
zijn. Een beetje bizar... want de kleur van je huid of in welk land of
werelddeel je geboren bent, daar kun je niets aan doen... en je geloof of
levensfilosofie is een persoonlijke keuze die niemand iets aangaat. Dat je vrouw,
lesbienne, of homo(seksueel) bent, is jouw ‘schuld’ of ‘keuze’ niet... het is
zoals het is!
Amnesty zet zich al vele jaren in om discriminerende wetten aan te passen en pleit voor maatregelen die mensen moeten beschermen. In De Mensenrechten-special van Amnesty (KLIK HIER!) kun je lezen om welke redenen mensen worden achtergesteld en soms zelfs voor hun leven moeten vrezen. Van etnisch profileren (de Nederlandse politie controleert Caraïbische en Marokkaanse Nederlanders vaker dan ‘witte’ Nederlanders), via de discriminatie van Oeigoeren in China, vrouwen in Saoedi-Arabië, lhbti’ers in Rusland, arbeidsmigranten in Qatar, mensen met albinisme in Malawi tot (het beantwoorden van) de vraag hoe algoritmes kunnen discrimineren!
Kijk ook eens onder het kopje Kom in
actie!
Tot slot, zoals
gewoonlijk, nog wat meer stof tot nadenken...
“Registered by
number rather than by name.”
Een groepje van zes Zen Peacemakers (een
beweging van geëngageerde boeddhisten, waar wij veel affiniteit mee hebben)
bezocht begin oktober de tentoonstelling Heden
van het slavernijverleden in het Tropenmuseum
in Amsterdam. Khaled Salhani schreef over zijn ervaring.
“I’ve read
about slavery, watched movies and documentaries, but never been in such a
direct contact with the stories. Being there was a different experience. I felt
the atmosphere changing as I was entering the room. By reading the texts,
looking at the photos and standing next to the artifacts, I felt more connected
to the people and their stories. That experience touched me really deep.”
Verder lezen? KLIK HIER!
(Alle afbeeldingen worden wat groter weergegeven als je er even op klikt!)