Lieve vriend(inn)en van Oranje Windpaard...
Het lag echt niet in de
bedoeling om het in deze nieuwsbrief nogmaals te hebben over onze twijfels of
Curaçao, achteraf, voor ons beiden wel ‘the
place to be’ is. Waarom we er toch nog even op terug willen komen, heeft
alles te maken met het feit dat we een beetje de indruk krijgen dat, ondanks
alles wat we er inmiddels over gezegd en geschreven hebben, bijna niemand echt
begrijpt waarom we het hier op een gegeven moment weleens gezien zouden kunnen
hebben.
Allereerst... mensen
verschillen van elkaar. Ieder van ons ziet, hoort, voelt en proeft wat
anders... kijkt door een andere bril. Miscommunicatie, onenigheid... en
onbegrip... het is eigenlijk allemaal te herleiden tot verschillen in perceptie
(waarneming)... maar soms ook door het gebrek aan empathie (het vermogen om je te
verplaatsen in hoe een ander denkt, voelt of de dingen beleeft). Het lijkt erop
dat, naarmate de afstand tussen mensen groter is/wordt (van dichtbij naar
veraf: gezin, familie, vrienden, kennissen, stad- of landgenoten,
‘vreemdelingen’ die in één of ander ver land wonen etc. etc.), de empathie
afneemt.
Even terug naar ‘the place to be... or not to be’ nu. Het is natuurlijk waar... voor de meeste mensen is wonen
op een tropisch eiland een soort ‘natte droom’. Echter... in tegenstelling tot
de vele BNers en pensionado’s, die hier zijn neergestreken, hebben wij niets
met het zgn. ‘Zwitserlevengevoel’. We zijn geen zonaanbidders, geen
strandliefhebbers en houden al helemaal niet van ‘chillen’ in een strandstoel of op een terrasje... smartphone,
(puzzel)boekje, wijntje of biertje binnen handbereik. ‘Rommeldebommeldebom...
alweer een dag om!’ Tijd doden is niet zo ons ding. Zoveel mogelijk ervaringen
in één leven opdoen des te meer. Als we ziek en zwak zijn, zien we wel weer.
Rusten doen we als het doek definitief valt.
In de twee jaar dat we op het
eiland wonen, hebben we enorm veel tijd en energie gestoken in
vrijwilligerswerk (wat ook ons doel was), maar veel plezier en/of waardering
heeft dat niet opgeleverd (in de voorgaande nieuwsbrieven valt te lezen
waarom). De (jonge) mensen, waar we een goed contact mee hadden, waren hier
slechts tijdelijk en zijn inmiddels allemaal vertrokken. De voormalige en zeer
kortstondige directeur van de stichting Sea Turtle Conservation Curaçao, die
hier (op eigen kosten) zijn droom wilde verwezenlijken (en met wie wij op één
lijn zaten), heeft het bijltje er uiteindelijk bij neergegooid (één jaar heeft
hij het uitgehouden). Hij is begin deze week met zijn gezin vertrokken...
diep teleurgesteld.
Ook wij zijn enigszins
teleurgesteld, maar we willen er toch nog even uithalen wat erin zit... d.w.z.
veel duiken en snorkelen, ons verder verdiepen in sponzen en koralen en een
punt drukken met de zgn. ‘coral
nurseries’... van die dingen. Verder
hebben we op dit eiland, denken we nu, niets (meer) te zoeken. Ergo... als we
vinden dat we ‘klaar’ zijn (en, even voor alle duidelijkheid, dat is nog niet
het geval), gaan we weg... terug naar Europa... en dan het liefst naar een
gebied waar bergen en hoogvlaktes zijn aan te rijden. Wordt vervolgd...
Sorry... teveel
woorden. Plaatjes kijken blijft toch veel
leuker. Daarom hieronder, zoals inmiddels gebruikelijk, recente foto’s van (het
zal niemand verbazen) zeeschildpadden, andere bijzondere zeedierenen/organismen, de ‘coral nurseries’ (koraalkwekerijen) van
het Reef Restoration Team Curaçao (RRTC) en BRANCH Coral Foundation (BRANCH)... en, ‘last but not
least’, het kleurrijke Curaçaose Carnaval.
Overigens zijn we ons er terdege van bewust dat sommige
van jullie zich, bij het zien van onderstaande fotootjes, zullen afvragen
waarom we in hemelsnaam spelen met de gedachte om ooit een punt te zetten achter
ons ‘Caraïbische Avontuur’. Maar, nogmaals, mensen verschillen van elkaar (en de
één is nu eenmaal rustelozer dan de ander)!!!🙏
