Twintig-twintig hebben we inmiddels, met gemengde gevoelens, achter ons
gelaten. Ons chalet verkocht... een leuk (huur)huis gevonden op Curaçao (jawel!)...
fantastisch natuurlijk. Maar verder was het voor ons (zoals voor vrijwel
iedereen trouwens!) toch ook een lastig jaar... en we vrezen eigenlijk dat het
dit nieuwe jaar niet minder lastig zal gaan worden... zeker het eerste semester
niet.
We staan al een tijdje in de startblokken en vragen ons af
wanneer we naar de Antillen kunnen vliegen en onze ‘spulledingetjes’ naar
Nederland, en uiteindelijk naar Curaçao, kunnen (laten) transporteren. De
Corona-pandemie (het lek is echt nog niet boven!) zorgt voor veel onzekerheid.
Door die onzekerheid, de onvrijheid door alle (opgelegde) beperkingen en het
ontheemde gevoel dat ons soms bekruipt, hebben we het op dit moment niet echt
(of echt niet) naar onze zin (‘eigen keus’ zullen sommigen zeggen... alsof niet
alles wat men wel of niet onderneemt ‘eigen keus’ is!).
Half december kregen we, hier in Frankrijk, wat meer
bewegingsvrijheid en konden we gelukkig weer eens echt op pad. Zo hebben we,
rond Kerst en Jaarwisseling, twee weken ‘ons bivak kunnen opslaan’ in het
gehucht Sauveterre, op de verlaten Causse de Sauveterre (Lozère)... een, wat
ons betreft, wat ruigere en ‘spannendere’ wandelomgeving (‘eigen keus!’).
We hebben inderdaad een aantal mooie, lange wandeltochten
kunnen maken... zowel op de Causse Méjean (Frans Mongolië) als op de winterse, met
een dikke laag sneeuw bedekte Causse de Sauveterre (we hadden gelukkig onze
rackets bij ons!)... in een ‘oorverdovende’ stilte... en in ‘De Grote Leegte’. We
spreken vaak (eerbiedig) over ‘De Grote Leegte’ als we het over de Grands
Causses (kalkstenen hoogvlaktes) hebben. Bijgaande fotootjes laten zien waarom.
Al met al was het een mooi afscheid van ons favoriete
wandelgebied in Frankrijk... maar... eerlijk is eerlijk... de kou, de blizzards
en de 108 tinten grijs, tijdens de tweede week van ons verblijf, waren ook wel
een duidelijk signaal dat onze (eigen!) keus om naar Curaçao te emigreren een
juiste (eigen!) keus is (nu alleen nog ‘even’ zorgen dat we er zo snel mogelijk
kunnen komen!).
En verder? En verder brengt dit nieuwe jaar hopelijk de
verandering waar we allemaal zo naar hunkeren... wordt het snel weer wat leuker
en gezelliger dan het afgelopen jaar... en kunnen we met z’n allen, na verloop
van tijd, gewoon weer doen wat we graag zouden willen doen. Nog even
doorbijten!!!
Association Lung-ta...
‘Onze’ kinderen in het Westelijke
Himalayagebied...
Door allerlei (reis)beperkingen m.b.t. Corona kon Rabzang
(contactpersoon van Nelly en Maison des
Himalayas) pas in september naar de
dorpen Dah en Hanu, in Ladakh, afreizen om (o.a.) ‘onze’ kinderen te bezoeken
en hen (en/of hun ouders) een deel van het jaarlijkse sponsorgeld te
overhandigen. Hij mocht de dorpen niet in, dus hij moest de kinderen en hun
ouders (en andere belangstellende dorpsbewoners) vragen om hem buiten hun dorp,
op de toegangsweg, naast de rivier de Indus, te ontmoeten.
Rabzang heeft wat foto’s van de kinderen gemaakt en via WhatsApp door-gestuurd naar Nelly. Alleen van Gombo Dorjee is er, jammer genoeg, geen fotootje, omdat hij, tijdens het bezoek van Rabzang, niet in zijn dorp aanwezig was (waarschijnlijk omdat Gombo op een kostschool in Shey zit en alleen in de wintervakantie naar huis mag). Een tante van Gombo (een zus van zijn moeder) heeft het sponsorgeld in ontvangst genomen. Rabzang heeft nog wel contact gehad met Gombo’s moeder (om er zeker van te zijn dat ze op de hoogte was van de hele ‘transactie’). De oudere zus van Gombo heeft Nelly een berichtje gestuurd om haar te bedanken... dus het lijkt allemaal wel snor te zitten.
De man met het mondkapje op de fotootjes is overigens niet
Rabzang (die immers de foto’s heeft gemaakt) maar Tsering, Rabzang’s ‘hulpje’.
Tsering schijnt een aardige en erg betrouwbare man te zijn... maar hij is wel
wat minder doortastend dan de jongere, zeer bekwame en toegewijde Usman, die
Rabzang normaal gesproken bijstaat.
Rabzang kon zich dit keer niet door Usman laten
vergezellen, omdat laatst-genoemde moslim is en represailles vreesde. Waarom?
Wel... het Corona-virus is waarschijnlijk naar Ladakh gebracht door sjiitische
moslims die terugkwamen van een pelgrimstocht naar heilige plaatsen in Irak. En
nu worden alle moslims daarop aangekeken... zelfs de soenieten (waar Usman toe
behoort). De mensen in Ladakh maken geen onderscheid. Dit alles zorgt er
natuurlijk voor dat de spanningen tussen de verschillende etnische groepen in
Ladakh alleen maar verder oplopen. Al sinds de verbrokkeling van de deelstaat
Jammu & Kasjmir (waar Ladakh deel van uitmaakt), zo’n 20 jaar geleden, is
er sprake geweest van spanningen tussen de diverse bevolkingsgroepen... maar
het was nog nooit zo merkbaar als nu.
Het is ook mogelijk dat het Corona-virus in Ladakh (mede)
is verspreid door de talloze verplaatsingen van hindoes tijdens de
festiviteiten rond Diwali en het zgn. ‘huwelijksseizoen’. Enfin... het blijft
gissen. Maar... één ding is duidelijk... de verontrustende ontwikkelingen rond
de Corona-pandemie in India zorgen er niet bepaald voor dat de verstandhouding
tussen moslims, hindoes en boeddhisten snel zullen verbeteren. Het wordt er dus
niet ‘gezelliger’ op... ook niet in Ladakh. Toch jammer.
Nog even het volgende...
In de vorige nieuwsbrief schreven we dat we, i.v.m. onze voorgenomen emigratie naar Curaçao, aan de andere kant van ‘De Grote Plas’, onze activiteiten in Frankrijk, en dus ook die van Association Lung-ta, geleidelijk zouden gaan ‘afbouwen’. Dit wil echter niet zeggen dat we de sponsoring van ‘onze’ kinderen in Ladakh abrupt zullen beëindigen. Het ligt in de bedoeling om hen tot eind 2021 financieel te blijven ondersteunen... met of zonder hulp van vrienden en kennissen. We hebben inmiddels een goed gevuld spaarpotje en kunnen Nelly dus nog tot het einde van 2021 (of zelfs langer!) de tijd te geven om 'nieuwe' sponsors voor 'onze' kinderen in het Westelijke Himalayagebied te vinden (wat, volgens haar, wel gaat lukken... Nelly schijnt, in tegenstelling tot ons, over een groot netwerk te beschikken). Tibetaan Karma Phursang, die nu 16 jaar oud is, zullen we overigens tot zijn 18de financieel blijven ondersteunen.
Tot slot, zoals
gewoonlijk, wat stof tot nadenken...
Shala la la la
A little piece of you
The little peace in me
Will die
For this is not America
Verder lezen... terwijl je luistert naar het nummer ‘This is not America’ van David Bowie? Klik dan op http://www.songlyrics.com/david-bowie/this-is-not-america-lyrics/.
(Alle afbeeldingen worden wat groter weergegeven als je er even op klikt!)
Donny & Gérard (09 januari 2021).