Lieve vriend(inn)en van Oranje Windpaard...
Herfst in het 'Vlakke Land' aan de Noordzee... orkaanseizoen in het Caraïbisch
gebied. Voor Curaçao betekent dit dat het in deze periode juist minder waait
dan anders (soms valt de wind zelfs helemaal weg), waardoor het warmer lijkt
dan in de rest van het jaar. Er valt ook veel regen... tropische stortbuien
(die soms gepaard gaan met onweer en vaak met harde windstoten). Die nattigheid
is goed voor de tuin, de ons omringende natuur... en de muggen. Soms lijkt het
alsof we niet in West- maar in Oost-Indië verzeild zijn geraakt (althans... wat
het weer en de muggen betreft dan hè)!
Nee... Curaçao is op dit moment bepaald geen zonzekere vakantiebestemming.
Toeristen, die de afgelopen weken het eiland bezochten, hebben niet echt geboft.
Het orkaanseizoen duurt trouwens nog tot eind november (als het meezit)!
Wat onze bezigheden betreft... inmiddels is ‘de kogel
door de kerk’ en hebben we helaas toch ook een punt moeten zetten achter onze
activiteiten voor de stichting Sea
Turtle Conservation Curaçao. Het werd voor ons steeds onwerkbaarder... en
we konden eigenlijk niet meer door één deur met de nieuwe veldkoördinator. We
zullen jullie de details besparen... laten we het voor het gemak maar houden op ‘onverenigbaarheid
van karakters’. Ruim anderhalf jaar duurde dit tijd en energie verslindende
‘avontuur’. Toch jammer!
Overigens is de nieuwe ‘managing director’ (en ‘geldschieter’) onlangs ook teleurgesteld opgestapt...
hij was ‘het trekken aan een dood paard’ meer dan zat (net als wij dus). Kortom...
er is nu geen directeur meer... geen volledig bestuur (verre van)... geen ‘core team’ (om de organisatie draaiende
te houden)... en, niet onbelangrijk, ook geen geld. Het heeft er alle schijn
van dat de nieuwe veldkoördinator (en nieuw hoofd van de organisatie?) zijn
hand heeft overspeeld!
Wat we in de ruim anderhalf jaar
die we op het eiland wonen hebben geleerd, is dat onze manier van denken en
doen blijkbaar volstrekt niet aansluit bij dat van de overige eilandbewoners (althans...
bij die eilandbewoners waar we tot nu toe mee te maken hebben gehad). Curaçao
blijkt een prima bestemming voor mensen die niets (meer) willen. Zon, zee en
zaligheid... lekker ‘chillen’ op
strand of terras... en vooral je hersens (of wat daar nog van over is) niet
teveel belasten (‘excusez le cynisme’)!
Wat we dus ook hebben geleerd,
is dat we niet meer te veel moeten willen... geen ambities meer moeten hebben. Met
andere woorden... dat we ons minder moeten focussen op DOEN... en meer op ZIJN.
Moeilijk voor ons!
En nu? Wel... we zijn letterlijk
onder(water)gedoken. We snorkelen veel en we duiken ook zeer regelmatig... en we
hebben ons gestort op sponzen en koralen... en het behoud ervan (je moet wat).
Vooralsnog denken we een wereld ‘ontdekt’ te hebben waar we ons, in ieder geval
voorlopig, prettig voelen… de mooie, wonderbaarlijke onderwaterwereld rondom Curaçao…
de ‘Grote Stilte’!
Zoals jullie in de laatste
nieuwsbrief hebben kunnen lezen, hebben we ons, om toch ook nog een beetje
‘zinvol’ (of ‘zenvol’) bezig te
kunnen zijn, als vrijwilliger aangesloten bij het Reef Restoration Team Curaçao... en bij het Ocean Clean-Up Team... beide
initiatieven van een duikschoolhouder die wij kennen via de stichting Sea Turtle Conservation Curaçao (ook
hij is daar geen graag geziene figuur meer... alleen zit hij daar wat minder
mee... waarschijnlijk omdat hij op het eiland geboren en getogen is... en dus
beter ‘begrijpt’ hoe het hier werkt... en er aan gewend is). Leuk om met iets
nieuws bezig te zijn... en met mensen te maken te hebben die het, ondanks hun kennis over mariene
zaken, niet zo ‘hoog in de bol’ hebben!
Sinds kort zijn we ook ‘snorkel buddies’ bij de stichting Kids for Corals. Doel is om lokale,
minderbedeelde kinderen te leren snorkelen (geloof het of niet... voor veel
kinderen is de snorkelcursus de eerste gelegenheid waarbij ze kennis kunnen
maken met het strand en de zee)... maar ook om hen bij te brengen hoe mooi het
onder water is en hoe belangrijk het is om al dit moois te behouden. Juist voor
deze kinderen is het fijn om eens even weg te zijn uit hun eigen leefomgeving
(iets wat dus niet zo vanzelfsprekend is). De hoop is dat de kinderen plezier
hebben (en dat hebben ze)... maar ook dat ze zich bewust worden van de grote
waarde van de koralriffen rond Curaçao!
Zo... dat waren de
lettertjes... en dan nu de (recente) fotootjes... leuk... toch?
Orkaanseizoen in het Caraïbisch gebied... mooie luchten... dat dan weer wel...
Boca Santu Pretu… kerstboomwormen (boven), koraal en wat mooie visjes...
Boca Santa Martha… prachtige sponzen en koralen in
allerlei maten en vormen…
Boca Santa Martha… vliegtuigwrak (boven) en engel- of
keizersvis (onder)...
Tot slot, zoals gewoonlijk, nog wat stof tot nadenken…
Haaien hebben een zeer slechte reputatie. Maar... is dit terecht?
Elk jaar worden ongeveer 75 mensen gebeten door een haai.
De kans dat dit de gemiddelde wereldbewoner in het komende jaar overkomt is dus
grofweg 1 op de 95 miljoen. Van de 75 slachtoffers overlijden er ongeveer 12...
dus de kans dat je in de komende twaalf maanden het volgende maal van een haai
wordt is nihil... 1 op bijna 600 miljoen. En dat terwijl uit onderzoek blijkt
dat per jaar ongeveer 100 miljoen (!) haaien worden gedood door de mens...
veelal voor hun vinnen!
Bij ontvinning of ‘finning’ worden de vinnen afgesneden
en wordt de haai terug in zee gegooid. Haaien kunnen niet zwemmen zonder hun
vinnen, waardoor ze naar de bodem zinken en verstikken... of worden opgegeten
door andere roofdieren. De vinnen worden, vooral in Azië, gebruikt voor (dure en dus statusverhogende)
haaienvinnensoep!
Haai in gevangenschap (Curaçao Sea Aquarium)...
Is dit nou zo erg? Jazeker... omdat haaien met uitsterven
worden bedreigd terwijl ze van cruciaal belang zijn voor het ecosysteem waarin
ze leven (iets wat je niet kunt zeggen van mensen).
De ecosystemen op onze aarde zijn een fragiel netwerk
waar iedere soort een eigen rol speelt. Wanneer een ‘speler’ wordt verwijderd
uit een ecosysteem (zoals bijvoorbeeld de haai, die bovenaan de voedselketen
staat), neemt een volgende ‘speler’ het over... maar slechts tijdelijk. De
populatie van deze nieuwe ‘grootste speler’ zal zodanig snel toenemen dat ze
hun prooien overeten tot er geen voedsel meer is (eigenlijk zo’n beetje waar homo
sapiens mee bezig is). Dit is een uiterst destructieve reeks van gebeurtenissen... en in
het geval van het ecosysteem waarin haaien leven (zeeën en oceanen die, let wel,
driekwart van het aardoppervlak beslaan) zal dit leiden tot een toename van
algen, waardoor de koraalriffen niet kunnen overleven en dus zullen uitsterven. Als
koraalriffen verdwijnen uit het ecosysteem, zullen duizenden vis- en andere
diersoorten hun habitat verliezen en, uiteindelijk, ook uitsterven. Wie of wat volgt?