In de vorige nieuwsbrief (begin december 2021) hebben we veel aandacht besteed aan de twee lokale organisaties waar wij ons als vrijwilliger bij hadden aangesloten... Green Phenix en Sea Turtle Conservation Curaçao. We wilden nog één keer iets neerzetten... een punt drukken... en dachten dat hier te kunnen doen. Aanvankelijk leek dat ook aardig te lukken... maar bestaande organisaties kunnen soms aardig ‘vastgeroest’ zijn en worden maar al te vaak bestuurd door mastodonten die niet echt zitten te wachten op ‘vernieuwers’ met frisse ideeën... en helemaal niet op min of meer grote veranderingen (ook al is dat overduidelijk nodig)!
De ‘flow’ is er, wat ons betreft, wel een beetje uit. Zo waren we tot voor kort nog erg betrokken bij de hele gang van zaken binnen Green Phenix, maar werd het de afgelopen weken steeds duidelijker dat er voor ons beiden, binnen deze organisatie, eigenlijk geen taak of functie (meer) is weggelegd...althans geen taak of functie die er toe doet... of die het verschil maakt. Om onduidelijke redenen werden we nergens meer bij betrokken, niet op de hoogte gehouden en verrast door allerlei op hande zijnde ontwikkelingen (‘rising stars... falling stars...’). We voelden ons buitengesloten... teleurgesteld... en hebben daarom maar besloten een punt te zetten achter dit ‘avontuur’. Jammer dat het zo gelopen is... jammer van de investering ook. Nou ja... voordeel is wel weer dat we zo meer tijd en energie kunnen steken in alles wat met zeeschildpadden te maken heeft (althans... dat is vooralsnog de bedoeling... maar ook dat kan helaas nog veranderen)!
Bij Sea
Turtle Conservation Curaçao hebben (hadden) we het inmiddels geschopt tot
‘coordinator fieldwork’, ‘coordinator beach clean-ups’... en ‘board member’
(alles schijnt hier in het Engels te moeten). Er is zoveel te doen en recht te
zetten. Maar... helaas... we worden hierbij behoorlijk gehinderd door een
aantal inactieve, niet meer inzetbare vrijwilligers (‘grandes dames’). Het
veldwerk coördinatorschap was hierdoor in ieder geval van zeer korte duur. Onvoldoende draagvlak. Het is waar... we willen te snel te veel... en dat is men hier kennelijk
niet echt gewend. Nog maar even een seizoen 'aanmodderen' dus. We kunnen op dit moment nog niet inschatten hoe lang we nog aan een
dode schildpad blijven trekken. Wordt vervolgd...
Het is overigens fantastisch om tijdens het
snorkelen zeeschildpadden tegen te komen. Het zijn prachtige en (in
tegenstelling tot wat de meeste mensen denken) zeer snelle en wendbare,
prehistorische reptielen (want dat zijn het). Onvoorstelbaar dat ze al meer dan
100 miljoen jaar rondzwemmen in zeeën en oceanen... en dat ze er dus al waren
toen er nog dinosauriërs op aarde rondliepen. Helaas worden ze nu echter met
uitsterven bedreigd. De grootste bedreiging? De mens!
Normaal gesproken organiseren we twee keer per week
zgn. ‘beach clean-ups’. Doel hiervan is een poging te doen om de hoeveelheid
plastic die in de oceaan dreigt terecht te komen te verminderen. Plastic vormt
namelijk een enorme bedreiging voor zeeschildpadden (en andere zeedieren). Een
bijna hopeloze, Don Quichotte-achtige, strijd. Om de moed (en de humor) er een
beetje in te houden, hebben we onszelf Clean-Up
Clowns genoemd. Wie meer wil weten over het immense probleem van de
‘plastic soep’, verwijzen we graag naar een zeer lezenswaardige website van de
Universiteit van Utrecht... ‘Alles over plastic soep’. Beter kunnen wij het
niet uitleggen!
De afgelopen weken zijn de ‘beach clean-ups’ vervangen door zgn. ‘coastline controls’. Dit heeft alles te maken met een ware invasie van sargassum zeewier aan de noordkust van Curaçao. ‘First things first’. Sargassumvelden vormen een enorme bedreiging voor zeeschildpadden als het een ondoordringbare dikke plak wordt. De dieren kunnen zich dan niet door het wier naar boven worstelen om te ademen... en als het wel lukt, kunnen ze vaak niet meer terug en drogen ze uit... met de dood als gevolg). Inmiddels hebben we twee schildpadden van het wier gehaald. De eerste keer onvoorbereid... een MacGyver actie, zeg maar. De tweede keer met wetsuit, water- en handschoenen... en een oude strijkplank!
Soms is het ook nog wel eens gezellig hoor.
Maar dan toch eigenlijk vooral als we met jonge, enthousiaste, ‘open minded’ stagiair(e)s
of vrijwilligers bezig zijn. Geen gezeur, geklaag en gekissebis... en, niet
onbelangrijk, geen grote ego’s!
(Alle
afbeeldingen worden wat groter weergegeven als je er even op klikt!)