Lieve vriend(inn)en van Oranje Windpaard...
Het heeft even geduurd, maar het lijkt erop dat we eindelijk de juiste flow weer een beetje te pakken te hebben!
Na een ‘bliksemcarrière’ bij Green Phenix en Sea Turtle
Conservation Curaçao (STCC), die
ons uiteindelijk niet heeft gebracht wat we ervan hadden verwacht (of gehoopt),
was er wel even sprake van een dipje. Gefrustreerd als we waren, omdat we immers
veel tijd en energie in beide organisaties hadden gestoken en omdat we het
gevoel hadden eigenlijk alleen maar aan
een dood paard te hebben getrokken, zijn we eerst opgestapt bij Green Phenix... en later ook bij... eh
nee... uiteindelijk toch niet!
We zullen jullie de details besparen, maar er gaan
ingrijpende veranderingen plaatsvinden bij
STCC. Er is inmiddels een nieuwe directeur (een Duitse ‘alleskunner’ met
pecunia), een nieuw bestuur (met Donny als secretaris) en een nieuwe veldcoördinator
(met veel kennis en ervaring als het om zeeschildpadden gaat). De bedoeling is
om op termijn een groot zeeschildpaddenrehabilitatie-centrum (scrabble!) op te
zetten. Ambitieuze plannen dus. Een reden voor ons om toch nog maar even te
blijven. Addertje onder het gras is wel het enigszins uitvergrote ego van zowel
directeur als veldcoördinator, maar dit terzijde!
In ieder geval zijn we weer lekker bezig en hebben
we het op dit moment behoorlijk druk met onze (veld)werkzaamheden voor STCC... maar ook met onze werkzaamheden
voor Stichting Uniek Curaçao (we
zijn inmiddels opzichter van Parke
Ascencion) en, sinds kort, voor Carmabi (Caribbean Research & Management of
Biodiversity). En... ‘last but not least’... we zijn ook weer lekker aan
het duiken!
In deze nieuwsbrief niet teveel lettertjes, maar wel veel (recente) fotootjes. Beelden laten, volgens ons, toch net even wat beter en sneller zien waar we op dit moment zoal mee bezig zijn (en ‘veellezen’ lijkt trouwens ook niet meer zo ‘van deze tijd’). Daar gaatie...
Colonia... Bisento/Pannekoek... Banda’bou... ‘Zenstek Curaçao’.
Er spoelt enorm veel plastic aan op Curaçao... vooral aan de ruige noordkant van het eiland. Op de onderste fotootjes is te zien hoe een enorm stuk plastic sediment (een soort 21ste eeuwse aardlaag, zeg maar) door ons is meegenomen om thuis, op de porch, ten toon te stellen... als een krachtig statement.
Veel verschillende dieren op het eiland dus... maar... veel verschillende mensen
natuurlijk ook. Mensen die wel van een feestje houden, zoals op bovenstaande
fotootjes, ‘geschoten’ in Willemstad tijdens Koningsdag en Seú (oogstfeest), te
zien is. Swingend, sfeervol en vooral heel erg gezellig.
Zo... dat wassie weer... in een volgende nieuwsbrief zullen we wat dieper
ingaan op onze werkzaamheden voor Stichting
Uniek Curaçao en Carmabi (zoals
het er nu naar uitziet gaan we ons bezighouden met de herinrichting van Museum Landhuis Savonet in het Christoffel Nationaal Park).
Nog even dit...
Het concept Oranje Windpaard is inhoudelijk natuurlijk nogal veranderd. Ladakh ('Klein Tibet'... in de Indiase Himalaya) en Frankrijk (met onze eigen 'zenstek' op een heuveltje in een rustige, bosrijke omgeving... en de vele Tibetaans-boeddhistische meditatiecentra)... het lijken vage herinneringen uit een vorig leven. En ach... wat onze levensfilosofie betreft... een Caraïbisch vakantie-eiland blijkt niet direct de ideale plek om je te focussen op zaken als (zen)boeddhisme en mindfulness (aandachtgerichtheid). Toch proberen we dat laatste nog wel zoveel mogelijk te doen... een uitdaging... waar we wel wat hulp, of een 'referentiekader', bij kunnen gebruiken!
Als geëngageerde (zen)boeddhisten voelen wij ons nauw verwant aan de Earth Holder Community (EHC)... ons ‘referentiekader'. De EHC is in 2015 opgericht op initiatief van Plum Village Gemeenschap voor Geëngageerd Boeddhisme (Thich Nhat Hanh). De missie is om mindfulness, compassie, heling en geweldloosheid te verspreiden ter bescherming van elkaar, alle levende wezens en de Aarde... ieder voor zich en/of vanuit zijn of haar sangha (groep van boeddhistische beoefenaars). Elke stap, klein of groot, kan een stap zijn naar een betere wereld (wij proberen in ieder geval niet te vaak mis te stappen)!
Tot slot, zoals
gewoonlijk, nog wat stof tot nadenken... ‘Duivels Mooi’...
De koraalduivel (of LION FISH) is een tropische vis die oorspronkelijk alleen in de wateren van de Indische en Grote Oceaan voorkwam, maar die een aantal jaren geleden helaas ook in de Caraïbische Zee terecht is gekomen... o.a. door het ‘uitzetten’ van aquariumvissen (maar waarschijnlijk ook doordat de dieren met ballastwater van schepen zijn meegenomen). In deze nieuwe habitat gedraagt de soort zich ronduit invasief.
De (giftige) koraalduivel heeft in de Caraïbische Zee geen natuurlijke vijanden en zijn enorme eetlust zorgt voor de nodige problemen. Zo eten ze de kleine visjes, garnaaltjes, kreeftjes en inktvisjes die bij de koraariffen leven en die een belangrijke functie hebben voor het voortbestaan van het, toch al kwetsbare, koraal. Bovendien produceert deze schorpioen-vissensoort exhorbitant veel nakomelingen. Een ware bedreiging voor de biodiversiteit in de Caraïbische Zee (maar ook voor de biodiversiteit in de kustwateren van de Noord-Atlantische kust van de Verenigde Staten) dus!
(Alle afbeeldingen worden wat groter weergegeven als je er even op klikt!)