In de vorige nieuwsbrief (eind augustus) hebben jullie al zo’n beetje kunnen lezen (en zien) waarmee we, hier op Curaçao, onze tijd grotendeels vullen. We eindigden met de mededeling dat we ons als vrijwilliger hadden aangesloten bij twee organisaties die nauw met elkaar verbonden zijn... Green Phenix en Sea Turtle Conservation Curaçao... en dat we het daar behoorlijk druk mee hadden. Nou... inmiddels kunnen we wel stellen dat onze werkzaamheden voor beide organisaties er in de afgelopen drie maanden niet echt minder op zijn geworden... integendeel (de meesten van jullie zijn hier overigens al aardig van op de hoogte... maar dit terzijde)!
Green Phenix...
In het begin is veel tijd gaan zitten in de verhuizing van Green Phenix naar een bijgebouw van landhuis Zeelandia in Willemstad. Een aardige klus, die in een stroomversnelling kwam, omdat Fabien Cousteau (kleinzoon van de beroemde Jacques Cousteau en stichter/president van Fabien Cousteau Ocean Learning Center... even Googlen maar) onverwacht op bezoek kwam. Dit bezoek was, om uiteenlopende redenen (naamsbekendheid... vergroting van netwerk... en, daardoor, wellicht ook nieuwe geldstromen), uitermate belangrijk voor Green Phenix. Er moest een hoop gebeuren om alles, in een kort tijdsbestek, een beetje toonbaar te maken... maar dat is, na lange dagen klussen, uiteindelijk gelukt. Het bezoek van (de zeer sympathieke) Fabien Cousteau was een succes (mede dankzij Loba)!
De steeds hechtere band die gaandeweg met Sabine (oprichtster van zowel Green Phenix als Sea Turtle Conservation Curaçao) ontstond, resulteerde in
regelmatige brainstormsessies over de koers van beide organisaties... en, een paar weken geleden, zelfs in het
‘runnen’ van het bedrijf toen Sabine drie weken in Nederland was vanwege
familieomstandigheden. Een uitdaging!
Green Phenix is een heus (plastic recycling) bedrijf (en sociaal project)... met
vierentwintig werknemers (mensen met ‘onderstand’+, die hier een
‘leer-werk-traject’ volgen en waarvan er een aantal alleen maar papiaments
spreken). Verder lopen er wat vrijwilligers en stagiaires uit Nederland rond!
Tijd voor een overdracht was er niet echt... niets stond op papier... een
agenda met afspraken (die, zo bleek, wel waren gemaakt) ontbrak... evenals een goed
overzicht m.b.t. lopende contracten (er wordt plastic gebracht door
particulieren, maar er moet ook plastic worden opgehaald bij hotels,
restaurants e.d.). En dan moesten we ook nog eens ‘beach clean ups’ (studenten... toeristen...) en rondleidingen (scholen... bedrijven...) organiseren... en afscheid
nemen van een groep werknemers (en... een nieuwe groep werknemers inwerken). Lastig en ook
wel zwaar allemaal. We maakten lange dagen en weken. Maar... het positieve was
dat er geleidelijk een soort familieband ontstond en dat iedereen klaar stond
voor elkaar. Een geweldige ervaring... dat dan weer wel!
Sea Turtle Coservation Curaçao (STCC)…
Wat STCC betreft...
er zijn o.i. nogal wat zaken die verbetering behoeven. Niet elke vrijwilliger
doet wat er van haar (er zijn maar zeer weinig ‘hemmen’) verwacht wordt en het
bestuur lijkt ‘de macht over het stuur’ kwijt te zijn. We hebben onlangs ‘de knuppel
in het hoenderhok gegooid’, maar onze inbreng (en ‘frisse kijk’) wordt niet
door iedereen met gejuich ontvangen. Het blijft vooralsnog ‘op
(schildpad)eieren lopen’. Gelukkig geeft het veldwerk ons veel plezier en
voldoening!
In het begin van de week wandelen we naar een aantal
afgelegen (en slecht bereikbare) strandjes om te checken of er zeeschildpadactiviteiten
zijn... en elke woensdagochtend (in alle vroegte) beginnen we aan ons wekelijkse
inspectierondje langs dertien strandjes op Banda Abou (maandag en vrijdag is
het de beurt aan andere vrijwilligers). Bijna elke donderdag gaat één van ons,
samen met een andere vrijwilliger, naar het zeer kleine, ‘onbewoonde’ eilandje Klein
Curaçao (naar men zegt de ‘eredivisie’ als het om zeeschildpaddennnesten gaat...
maar wij vinden dat, gezien het ontbreken van het verzamelen van wetenschappelijke
data op dit moment, een tikkeltje overdreven)!
Van juni tot december is ‘nesting season’... veel sporen
en nesten natuurlijk... maar ook zo af en toe een ‘hatching’ (het uit het ei komen
van jonge zeeschildpadjes). Ons doel is... het verzamelen van data. Bij sporen
en nesten: bepalen of het gaat om een verkenning, een nestpoging of een
daadwerkelijk nest... foto’s nemen van
de sporen, het nest en de lokatie... het ‘Turtle Nesting Activity Data
Form’ invullen (plaats bepalen met GPS... lengte en breedte van het spoor
meten... vaststellen of het spoor symetrisch of asymetrisch is... invullen van
de verwachte ‘hatching’ datum etc. etc.). Bij een ‘hatching’: het doen van een ‘excavation’ (opgraving van
eierschillen... om te zien om hoeveel eieren het gaat... hoeveel ‘hatchlings’
er zijn uitgekomen... hoeveel eieren niet zijn uitgekomen (en de niet
uitgekomen eieren onderzoeken)... en dit alles om te kijken of het een al dan
niet gezond nest betreft. Soms zitten er nog levensvatbare ‘hatchlings’ in het
nest... die moeten we dan naar zee ‘begeleiden’ (ze moeten, als het even kan,
zelf over het strand naar zee kruipen i.v.m. 'het instellen van hun interne GPS’). Alle
informatie wordt uiteraard ook weer ingevuld op het TNAD formulier!
STCC Rescue Team...
Inmiddels maken wij ook deel uit van het STCC Rescue Team. Sinds kort kan men
(dag en nacht) contact met ons opnemen als er zeeschildpadactiviteit (aan land)
wordt waargenomen... of als er een zeeschildpad in nood verkeerd (dit kan
allerlei oorzaken hebben... van een
ingeslikte vishaak of het verstrikt zijn in een visnet tot een
verwonding door een schroef van een vaartuig)!
Als alles volgens plan verloopt, zal ik, binnen niet al te
lange tijd, door de huidige coördinator van reddingsacties (en de enige hier op
het eiland met de nodige ervaring en veel kennis van zaken) getraind gaan worden om
hem te kunnen assisteren... en/of om eventueel zelfstandig reddingsacties te
kunnen ondernemen. Geweldig... maar het zal wel pittig zijn... zowel technisch
als conditioneel. De bedoeling is dat ik met een dummy ga oefenen. Ik heb al
begrepen dat je zo’n schildpad op een bepaalde manier moet benaderen en op een
bepaalde manier moet beetpakken. Enfin... ik ben maar alvast aan het oefenen
met het maken van hoekduiken (en het inhouden van mijn adem). Hopelijk gaat het
allemaal lukken. Ik heb natuurlijk wel ‘wat’ duikervaring en ben nog steeds in
het bezit van het, destijds felbegeerde, NOB twee sterren brevet... maaaaar...
de haar in de soep is wel dat ik al sinds 1989 (!) niet meer heb gedoken (overigens wordt bij een
reddingsactie geen duikapparatuur gebruikt)!
We hebben al twee keer aan reddingsacties meegedaan. De
eerste keer betrof het een schildpad die een haak in zijn/haar bek had. We
hebben toen met z’n zevenen, al snorkelend, de baai waar hij/zij was
waargenomen ‘gescand’... echter zonder resultaat... het beest was helaas niet
te vinden (leuke bijkomstigheid was, dat we toen wel veel andere schildpadden
hebben gezien)!
Het is sowieso de bedoeling dat we beiden opgeleid worden
in de ‘seaturtlelogie’. Ja... opa en oma blijven leren. ‘Never a dull moment!’
Nog even kort over Association
Lung-ta...
Op 31 december 2021 trekken wij definitief de stekker uit onze, in Frankrijk geregistreerde, Association Lung-ta. Dit betekent dat de sponsoring van kinderen in het westelijke Himalayagebied (in het uiterste noordwesten van India) met ingang van die datum ook zal stoppen. Met financiële steun van een aantal Vriend(inn)en van Oranje Windpaard hebben we vijftien jaar lang in totaal eenentwintig kinderen in Ladakh (Jammu & Kasjmir) en in Dharamsala (Himachal Pradesh) een betere toekomst kunnen geven. Ook hebben we aan verschillende acties meegedaan en hebben we aan verschillende humanitaire projecten in het westelijke Himalayagebied geld gedoneerd. We hopen dat Nelly (Maison des Himalays), gedurende het afgelopen jaar, nieuwe sponsors heeft kunnen vinden die onze plaats in kunnen nemen (Karma Phursang zullen we nog tot zijn achttiende financieel blijven ondersteunen). Onze welgemeende dank gaat uit naar alle trouwe Vriend(inn)en van Oranje Windpaard... en aan de Franse organisatie Maison des Himalayas.
Even voor de goede orde... we hebben nog wat geld in ons
spaarpotje... en dat geld zal ten goede komen aan een aantal werknemers van Green Phenix die moeite hebben om ‘de
eindjes aan elkaar te knopen’ en ’s ochtends zonder ontbijt de deur uitgaan
(wij zorgen dat er iets voor hen in de koelkast staat)!
Binnenkort Sinterklaas, Kerstmis en Oudejaarsavond... we kunnen ons daar op dit moment nog helemaal niets bij voorstellen!!!
Tot slot, zoals
gewoonlijk, nog wat stof tot nadenken...
We doen ons best... maar we hebben de hulp van heel wat Klazen (die alles kunnen) nodig om onze kust (en de zee) plasticvrij te maken. Tot nu toe lijkt het op dweilen met de (plastic)kraan open. Dus... ook hier geldt... voorkomen is beter dan genezen. Wees ervan bewust wat je koopt... en, vooral, wat je weggooit (en waar je het weggooit). Veel zooi eindigt uiteindelijk in onze wereldzeeën!!!
